محققان دانشگاه گلاسگوی اسکاتلند موفق به ابداع ساعت هوشمند ی شده‌اند که از عرق بدن کاربر نیرو می‌گیرد.
هنگامی که مردم در مورد انرژی تجدیدپذیر صحبت می‌کنند، عرق بدن چیزی نیست که به ذهن خطور کند، اما به نظر می‌رسد که این فرآیند طبیعی بدن در واقع قادر به تامین انرژی دستگاه‌های ردیابی تناسب اندام و حتی شاید ساعت هوشمند نیز باشد.
محققان دانشگاه گلاسگو در اسکاتلند یک فناوری ابداع کرده‌اند که می‌تواند از عرق بدن به جای باتری‌های سنتی در دستگاه‌ها استفاده کند.
محققان این فناوری را با بستن یک نسخه کوچک از این سلول به دونده‌های در حال دویدن آزمایش کردند و دیدند که این سلول توانست چند لامپ LED را روشن کند که نشان داد این فناوری کار می‌کند و از لحاظ تئوری می‌تواند در مقیاس بزرگتر نیز کار کند.
این فناوری با جمع آوری عرقی که بدن به طور طبیعی تولید می‌کند، کار می‌کند و باعث می‌شود یون های موجود در آن با پلیمرهای موجود در این فناوری واکنش دهند و در نتیجه واکنشی ایجاد می‌شود که برق تولید می‌کند.
اما آیا این فناوری می‌تواند در زندگی واقعی به شکل مناسب کار کند؟ با توجه به نتایج آزمایش اولیه، این فناوری مبتنی بر عرق کار می‌کند، اما به نظر نمی‌رسد که به اندازه کافی نیرو تولید کند تا به کاربر امکان دهد شارژ دستگاه پوشیدنی خود را به روش سنتی کنار بگذارد.
در عوض این فناوری می‌تواند مکمل شارژ استاندارد باشد، به این معنی که می‌توان با وجود آن، ردیاب تناسب اندام یا ساعت هوشمند را به مراتب کمتر از آنچه در حال حاضر مجبور هستیم، شارژ کنیم.
به نظر می‌رسد این فناوری برای ردیاب‌های تناسب اندام مناسب است، چرا که به طور معمول هنگام انجام فعالیت ورزشی که با تولید عرق همراه است، پوشیده می‌شوند، اما این امکان وجود دارد که این فناوری در ساعت هوشمند نیز کار کند.
هنوز مشخص نیست که این فناوری را در دستگاه‌های پوشیدنی واقعی خواهیم دید یا نه، اما احتمالاً این کار چند سال طول خواهد کشید. ما غالباً می‌شنویم دانشمندان در حال ابداع فناوری‌هایی مانند دوربین هوشمند فوق‌العاده نازک، لنزها یا باتری‌های گرافنی با ماندگاری فوق‌العاده طولانی هستند که می‌توانند محصولات موجود را متحول کنند، اما همیشه به بازار راه پیدا نمی‌کنند.
با توجه به اینکه ساعت‌های هوشمند و ردیاب‌های تناسب اندامی که از عرق بدن نیرو بگیرند، می‌توانند هم برای استفاده روزانه و هم برای صرفه‌جویی در شارژ دستگاه‌ها و هم با کاهش مصرف انرژی برای محیط زیست بسیار مفید باشند، امیدواریم که به‌زودی این فناوری را در بازار ببینیم.
گروهی از دانشمندان موسسه “ام.آی.تی” و دانشگاه “هاروارد” در حال کار بر روی توسعه ماسکی هستند که توانایی شناسایی ویروس‌ها از جمله کروناویروس را داشته باشد و پس از شناسایی روشن شود.
بر اساس اطلاعات موجود در موسسه “ویس دانشگاه هاروارد”، تیمی از دانشمندان دانشگاه هاروارد و موسسه ام.آی.تی در سال ۲۰۱۶ هنگام شیوع ویروس‌هایی مانند زیکا و ابولا ابزارهای تشخیصی را برای شناسایی این ویروس‌ها توسعه دادند، حال اکنون با کمک آن ابزارها در حال توسعه ماسک صورت هستند که بتواند ویروس کرونا را شناسایی کند. بنابر گزارش‌ها آزمایش این ماسک طی هفته‌های آتی انجام خواهد شد.
اکنون پژوهشگران در حال تطبیق آن ابزار بر روی ماسک هستند تا هنگامی‌که یک فرد مبتلا به کروناویروس نفس می‌کشد، عطسه و یا سرفه می‌کند، آن ماسک سیگنال فلورسنت از خود منتشر کند. پزشکان حتی ممکن است بتوانند از آن ماسک‌ها برای شناسایی بیمارانی که در اتاق انتظار منتظر هستند، به عنوان یک ابزار برای غربالگری مقدماتی افراد استفاده کنند.
به گفته دانشمندان در این وضعیت که با مشکلاتی مانند کمبود آزمایش‌های تشخیصی و تاخیر در اعلام نتایج آزمایش مواجه هستیم، به ابزارهای تشخیصی که به سرعت بیماران را شناسایی کنند، بسیار نیاز داریم.
حتی از آنها می‌توان در فرودگاه‌ها نیز استفاده کرد و اگر آزمایش این ماسک‌ها موفقیت‌آمیز باشد، می‌تواند خطاهای سایر روش‌های غربالگری مانند اندازه‌گیری دما را اصلاح کند.
ببر اساس اعلام “بیزینس اینسایدر”، محققان اظهار کرده‌اند که توسعه این ماسک در آزمایشگاه فعلا در مرحله مقدماتی است؛ اما نتایج تاکنون امیدوارکننده بوده است. در چند هفته گذشته، محققان توانایی تشخیص حسگرها را بر روی نمونه‌های کروناویروس موجود در یک نمونه بزاق کوچک آزمایش کردند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که در سال ۲۰۱۸، حسگرهای این آزمایشگاه قادر به تشخیص ویروس سارس، سرخک، هپاتیت C، آنفلوآنزا ، ویروس نیل غربی و دیگر ویروس‌ها بودند.
حسگرها از مواد ژنتیکی RNA و DNA ساخته شده‌اند که به ویروس‌ها متصل می‌شوند. این مواد ژنتیکی با روش خشک‌کردن انجمادی و با کمک دستگاهی به نام “لیوفیلیزر” (lyophilizer) که رطوبت آنها را جذب می‌کند، به درون پارچه وارد می‌شوند.
حسگرهای مذکور برای فعال شدن به رطوبت حاصل از ذرات تنفسی مانند بزاق یا مخاط و شناسایی توالی ژنتیکی ویروس نیاز دارند. با این حال، سیگنال تشخیص با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیست، به همین دلیل دانشمندان برای ایجاد نور فلورسنت از دستگاهی به نام “فلوریمتر” (fluorimeter ) استفاده می‌کنند.
منبع: ایسنا