با تولید دستگاه‌های قابل حمل اشعه ایکس دیگر برای بررسی شکستگی استخوان نیازی به مراجعه به بیمارستان نیست و می‌توان این دستگاه را به محل حضور بیمار برد.
درد و رنج ناشی از شکستگی استخوان حمل افراد آسیب دیده برای عکس برداری با دستگاه اشعه ایکس را دشوار می‌کند و لذا قابل حمل کردن این نوع دستگاه‌ها تحولی مهم محسوب می‌شود.
مزیت دیگر این دستگاه آن است که خود کاربر می‌تواند از آن استفاده کرده و از استخوان آسیب دیده اش عکس بگیرد. نمایشگر ویدئویی این دستگاه روند عکس برداری را برای فرد توضیح می‌دهد و وی خود می‌تواند کل فرایند را تکمیل کند و محل دقیق شکستگی را شناسایی کند.
پژوهشگران دانشگاه اسلو در فنلاند یک دستگاه قابل حمل عکس برداری اشعه ایکس تولید کرده اند که ابعاد آن ۵۰ در ۵۰ در ۱۳۰ سانتیمتر است و نه تنها از دیگر دستگاه‌های اشعه ایکس کوچک‌تر است، بلکه به علت بهره‌مندی از یک سپر محافظ اشعه ایکس می‌توان آن را در شرایط عادی و در کنار شخص بیمار قرار داد و از آن استفاده کرد. این در حالی است که دستگاه‌های غول پیکر اشعه ایکس به علت آسیب زدن به سلامتی معمولاً در اتاق‌های مجزا نگهداری می‌شوند.
ولتاژ عکس برداری این سیستم قابل حمل، فعلاً برای کف دست و مچ پا تنظیم شده و قرار است در آینده با اجزای دیگر بدن نیز سازگار شود. از این دستگاه می‌توان در پیست‌های اسکی، کلینیک‌های پزشکی کوچک و نقاط محروم و دورافتاده برای کنترل سریع شکستگی استفاده کرد. هزینه تولید این دستگاه نیز مناسب اعلام شده است.
پژوهشگران آمریکایی با همکاری “کاظم کاشفی”، دانشمند ایرانی دریافتند که برخی از باکتری‌ها با پوشاندن خود در فلز می‌توانند به بازیابی یک منبع طبیعی ارزشمند کمک کنند.
پژوهشگران “دانشگاه ایالتی میشیگان”(MSU) با همکاری “کاظم کاشفی”(Kazem Kashefi)، دانشمند ایرانی این دانشگاه، در بررسی جدیدی نشان داده‌اند که میکروب‌ها می‌توانند به بازیافت یک منبع طبیعی ارزشمند کمک کنند.
“جما رگورا”(Gemma Reguera)، سرپرست این پژوهش گفت: درسی که ما از این پژوهش می‌گیریم، این است که واقعا باید خارج از چارچوب فکر کنیم. ما تنها قله یک کوه یخی را می‌بینیم. میکروب‌ها میلیاردها سال است که روی زمین بوده‌اند و این که فکر کنیم آنها نمی‌توانند کاری انجام دهند، مانع بسیاری از ایده‌ها و برنامه‌ها می‌شود.
رگورا و گروهش، با باکتری‌های موجود در خاک و رسوبات که با نام “ژئوباکتر”(Geobacter) شناخته می‌شوند، کار کردند. آنها در جدیدترین پروژه خود، به بررسی این موضوع پرداختند که هنگام برخورد این باکتری‌ها با کبالت چه اتفاقی رخ می‌دهد.
رگورا گفت: کبالت، بسیاری از میکروب‌ها را از بین می‌برد. این ماده، به سلول‌های میکروب‌ها نفوذ می‌کند و به تخریب آنها می‌پردازد.
حدس پژوهشگران این است که ژئوباکتر می‌تواند از این سرنوشت فرار کند. این میکروب‌ها، یک گروه مقاوم هستند. آنها می‌توانند از ورود آلاینده‌های اورانیوم به آب‌های زیرزمینی جلوگیری کنند و با جذب انرژی از مواد معدنی حاوی اکسید آهن، به تامین نیروی خود بپردازند.
در هر حال، رگورا و گروهش، این باور را به چالش کشیدند و دریافتند که ژئوباکترها می‌توانند “معدن‌کارهای” موثر کبالت باشند و فلز را از زنگ‌زدگی خارج کنند؛ بدون اینکه به آن امکان دهند تا به سلول‌هایشان نفوذ کند و آنها را از بین ببرد. آنها در اصل خود را با این فلز می‌پوشانند.
دانشمندان در مورد نحوه تعامل میکروب‌ها با کبالت، اطلاعات کمی دارند اما بسیاری از پژوهشگران باور دارند که خطر فلز سمی برای میکروب‌ها بسیار زیاد است.
رگورا گفت: آنها نانوذرات کبالت را روی سطح خود تشکیل می‌دهند و خود را به فلز تبدیل می‌کنند. فلز برای آنها مانند یک سپر عمل می‌کند و به محافظت از آنها می‌پردازد.
رگورا این کشف را اثبات مفهومی می‌داند که راه را برای تحقق بسیاری از احتمالات هیجان‌انگیز هموار می‌کند. برای نمونه، شاید ژئوباکتر بتواند اساس زیست‌فناوری جدیدی باشد که برای بازیابی کبالت از باتری‌های لیتیوم- یون ارائه می‌شود و وابستگی به معادن کبالت را کاهش می‌دهد.
این پژوهش، در مجله “Frontiers in Microbiology” به چاپ رسید.
منبع: خبرگزاری مهر