مرکز خدمات اورژانس انگلیس در حال آزمایش یک جلیقه پروازی مجهز به موتور جت است که یک امدادگر می‌تواند با استفاده از آن خود را به سرعت به محل حادثه و بالای سر مصدوم برساند.
جلیقه مجهز به موتور جت که اولین بار در سال ۲۰۱۷ آن را دیدیم، شاید کمتر از آنچه فکر می‌کردیم دیوانه‌وار باشد. “ریچارد براونینگ” مخترع این جلیقه پروازی و شرکتش موسوم به “گرویتی اینداستریز”(Gravity Industries) نشان داده‌اند که این لباس برای رساندن کمک سریع پزشکی به مصدومان در مناطق دور افتاده می‌تواند گزینه مناسبی باشد.
“براونینگ” در همکاری با سرویس آمبولانس هوایی “گرین نورث”(GNAAS) توانست در یک مانور تنها در ۹۰ ثانیه به یک مصدوم در یک مکان کوهستانی دور افتاده برسد.
هرچه یک امدادگر زودتر به یک مصدوم برسد، زودتر می‌تواند وضعیت وی را تثبیت کند تا بالگرد و پشتیبانی برسد.
“اندی ماوسون” مدیر عملیات GNAAS گفت: ما فکر می‌کنیم این فناوری می‌تواند تیم ما را قادر سازد خیلی سریع‌تر از گذشته به برخی بیماران برسند. در بسیاری از موارد، این موضوع رنج بیمار را کاهش می‌دهد و در بعضی موارد باعث نجات جان آنها خواهد شد.
“براونینگ” گفته است که خطر آتش سوزی در این جلیقه کم است، زیرا سوخت موتور جت قابلیت انفجار ندارد و قابل اشتعال نیست و در صورت بروز خرابی مکانیکی، او نسبتاً نزدیک به زمین و در ارتفاع کم می‌ماند.
این جلیقه پروازی از میکروجت‌های مجهز به سوخت جت یا گازوئیل استفاده می‌کند که روی بازوها و پشت خلبان سوار می‌شوند و یک صفحه نمایش “هاد” جلوی چشم خلبان قرار دارد که داده‌های اصلی مانند نیروی رانش و سوخت باقی مانده را به وی نشان می‌دهد.
اگرچه این مانور موفقیت آمیز بود و فوق‌العاده جالب به نظر می‌رسید، اما ممکن است تا عملیاتی شدن این سرویس و مشاهده امدادگران پرواز کننده با جلیقه پروازی مدتی طول بکشد. این جلیقه فعلا بین پنج تا ۱۰ دقیقه قابلیت پرواز دارد و به آموزش بسیار تخصصی نیاز دارد و تناسب اندام و قدرت کافی خلبان را برای تحمل وزن توسط بازوهایش می‌طلبد.
این جلیقه‌ها (موتور جت) ارزان قیمت نیستند، چرا که اخیراً “براونینگ” یکی از آنها را به قیمت ۳۴۰ هزار پوند(حدود ۴۳۸ هزار دلار) فروخته است.
با این حال این قیمت باز هم کسری از قیمت یک بالگرد است، ضمن اینکه هزینه‌های سوخت و نگهداری بالگرد را نیز باید در نظر گرفت و شرکت سازنده این جلیقه‌ها تلاش می‌کند تا آنها را ارزان‌تر و همچنین استفاده از آنها را راحت‌تر کند.
پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود توانستند با استفاده از یک انگل، نوعی واکسن را برای یک بیماری پوستی ارائه دهند.
سالانه حدود دو میلیون نفر به نوعی بیماری پوستی موسوم به “لیشمانیاز”(leishmaniasis) مبتلا می‌شوند که انگل “لیشمانیا ماژور”(Leishmania major)، عامل آن است.
انسانها قرن‌ها با این انگل جنگیده‌اند و در برخی فرهنگ‌ها برای جلوگیری از عفونت، شکل ابتدایی مایه‌کوبی را انجام داده‌اند.
در این روش قدیمی درمان موسوم به “لیشمانیزاسیون”(leishmanization)، شخص با یک انگل زنده گزیده می‌شود با این امید که سیستم ایمنی بدن بتواند بر آن غلبه کند و در نتیجه ایمنی مادام‌العمر نسبت به انگل در بدن ایجاد شود. با وجود این، در حال حاضر تمایل به لیشمانیزاسیون به دلیل ایجاد زخم‌های پوستی که ممکن است ماه‌ها باقی بمانند، کمتر است.
“آبهای ساتوسکار”(Abhay Satoskar)، سرپرست این پژوهش گفت: واکسن‌های زنده مانند واکسن این انگل، بهترین نوع واکسن هستند، اما با احتمال بروز بیماری‌های خطرناک همراه هستند. ما این مفهوم را با استفاده از فناوری‌های جدید اصلاح کردیم تا انگل علاوه بر ایجاد مصونیت ایمنی، بیماری نیز ایجاد نکند.
گروهی از دانشمندان “دانشگاه ایالتی اوهایو”(Ohio State University) در تلاش برای ادغام این درمان قدیمی با فناوری‌های کنونی، به اصلاح ژن انگل لیشمانیا ماژور پرداخته‌اند تا میزان عفونت ناشی از آن را محدود کنند. این کار موجب می‌شود که انگل، عملکرد یک واکسن را برای بیماران داشته باشد و به ایجاد ایمنی بلندمدت بدون بروز بیماری بیانجامد.
پژوهشگران با استفاده از فناوری اصلاح ژن کریسپر، دو ژن خاص را از انگل حذف کردند تا آن را از تولید پروتئین موسوم به “سنترین”(centrin) بازدارند. این پروتئین، در حفظ ساختار فیزیکی انگل نقش دارد. در صورتی که انگل فاقد سنترین باشد، هنوز می‌تواند به سلول میزبان وارد شود و تولید مثل کند اما میزان تکثیر آن پایین است؛ در نتیجه به بروز بیماری منجر نمی‌شود.
ساتوسکار ادامه داد: فناوری کریسپر به ما امکان داد تا از لیشمانیزاسیون استفاده کنیم. با این کار، انگل‌ها نمی‌توانند تکثیر شوند؛ در نتیجه از بین می‌روند اما برای هشت یا ۹ ماه در بدن باقی می‌مانند که برای ایجاد ایمنی کافی است.
وی افزود: چندین آزمایش حیوانی توانست این موضوع را تضمین کند که ژنوم به حالت عادی بازنمی‌گردد. ما متوجه شدیم که اگر مگس، محل واکسن را نیش بزند و انگل‌های جهش‌یافته را به طبیعت ببرد، هیچ انگلی نمی‌تواند زنده بماند؛ در نتیجه برای محیط زیست بی‌خطر است.
پژوهشگران در نظر دارند تا نخستین مرحله از آزمایش‌های انسانی را تا دو سال آینده آغاز کنند.
ساتوسکار گفت: هزینه هر دوز از واکسن، احتمالا کمتر از پنج دلار است و می‌تواند یک روش درمانی ساده و کم‌هزینه باشد.
این پژوهش، در مجله “Nature Communications” به چاپ رسید.
منبع: ایسنا