یک شرکت تجاری هدست واقعیت افزوده به نام «گست پیسر» تولید کرده که دوندگان با قرار دادن آن در برابر چشمانشان می‌توانند با یک دونده مجازی رقابت کنند.
همه دوندگان حرفه‌ای برای افزایش توانایی‌ها و پیگیری تمرینات حرفه‌ای به یک رقیب تمرینی نیاز دارند. هدست واقعیت افزوده گست پیسر می‌تواند نیاز به چنین حریفانی را برطرف کند و در زمانی که شخصی برای تمرین وجود ندارد، این کار را به طور مجازی برای ورزشکاران انجام دهد.
کنترل سرعت این دونده مجازی از طریق یک اپلیکیشن به همین نام صورت می‌گیرد و مسیر و سرعت دویدن آن به همین شیوه تنظیم می‌شود. امکان همگام سازی دونده مذکور با شبکه اجتماعی استراوا که مختص دوچرخه سواران و دوندگان است نیز وجود دارد.
این حریف تمرینی هدست واقعیت افزوده تنها برای دونده ای که هدست واقعیت افزوده را بر روی صورت خود قرار داده قابل مشاهده است و کاربر می‌تواند سرعت حرکت آن را تنظیم کند تا در صورت لزوم با افزایش سرعت دویدن از این حریف تمرینی جلو بزند یا همیشه در پشت وی باقی بماند.
وزن هدست طراحی شده بدین منظور ۹۰ گرم است و دقت نمایشگر آن ۱۲۸۰ در ۷۲۰ پیکسل است. عمق میدانی هدست مذکور ۳۰ درجه و عمر شارژ باتری آن شش ساعت است. فرایند شارژ از طریق کابل یو اس بی – سی صورت می‌گیرد. قیمت این هدست که در جولای سال ۲۰۲۱ به بازار می‌آید ۲۰۰ دلار است.
محققان در مطالعات اخیر خود به روکش پلیمری برای کاشت ایمپلنت استخوانی دست یافتند که می‌تواند در اتصال بهتر به بافت استخوانی موثر باشد ضمن آنکه موجب کاهش میزان عفونت در ایمپلنت‌ها می‌شود.
به تازگی پوشش پلیمری برای استفاده روی ایمپلنت‌های پروتز تیتانیومی ساخته شده که می‌تواند از ساییدگی توده استخوانی جلوگیری کرده و همچنین به جلوگیری از پس زدن ایمپلنت در بدن کمک کند. نتایج این پروژه در نشریه Polymers به چاپ رسیده است.
به گفته محققان، این مولفه موجب تضمین کاشت موفق پروتز در بدن می‌شود که این‌کار با تسهیل اتصال اجزاء بدن به پروتز صورت می‌گیرد ضمن آنکه پوشش ایمپلنت فلزی با دندریمر موجب بهبود چسبندگی سلول‌ها به سطح تیتانیوم می‌شود و زیست‌انطباقی ایمپلنت را بهبود می‌دهد.
بر اساس اطلاعات منتشر شده، ایمپلنت‌های تیتانیومی با نانوساختارهای سه بعدی شاخه‌دار موسوم به دندریمر پوشش داده شده‌اند که به‌عنوان پلی میان تیتانیوم و استخوان عمل می‌کند. این پوشش همچنین حاوی موادی است که تشکیل بافت جدید در سطح پروتز را تسهیل می‌کند.
از این فناوری می‌توان برای تجهیزاتی نظیر پروتز کامل فک، لگن، زانو و همچنین کاشت دندان استفاده کرد. به گفته محققان، این فناوری می‌تواند عمر ایمپلنت‌های قابل کاشت در بدن را که حدود ۱۰ سال عمر دارند، افزایش دهد.
روشی که محققان در این پروژه به کار بردند موجب بروز ویژگی‌های منحصر به فردی در ایمپلنت‌ها می‌شود که در نهایت، یک ساختار یکپارچه و زیست‌سازگار را به وجود می‌آورد که باعث سایش کمتر می‌شود. همچنین امکان کنترل ترکیب شیمیایی داروی مورد استفاده در ایمپلنت فراهم می‌شود که با این کار می‌توان مانع از عفونت و پس‌زدن ایمپلنت شد.
محققان بخش‌هایی از پروتئین‌هایی که بدن به‌صورت طبیعی برای تشویق اتصال ایمپلنت به استخوان تولید می‌کند، نظیر فیبرونکتین را در این دندریمرها به کار گرفتند. این مولکول‌ها موجب ترغیب رشد سلول‌های استخوانی در اطراف ایمپلنت می‌شود. وجود دندریمر که ساختار شاخه‌ای دارد در این فرآیند بسیار موثر است، شاخه‌ها می‌توانند به بافت استخوان قلاب شده و به همین دلیل، اتصال بین بافت و ایمپلنت تقویت می‌شود.
بر اساس اعلام ستاد نانو، در این پروژه محققان دانشگاه مالاگا، مرکز نانوپزشکی و زیست‌فناوری اندلس و موسسه فناوری جزایر قناری مشارکت دارند.
منبع: خبرگزاری مهر