گروهی از محققان سنگاپوری روش جدیدی را برای تزریق انسولین با استفاده از آهن ربا ابداع کرده‌اند که درد و رنج این کار را کاهش می‌دهد.
در این روش که الهام گرفته از طب سنتی چین است، از آهن ربا برای جمع کردن پوست و وارد آوردن فشاری مختصر به آن استفاده می‌شود و از این طریق مسیری برای انتقال انسولین به داخل بدن به شیوه‌ای ایمن و مؤثر ابداع می‌شود.
استفاده آزمایشی از این روش بر روی موش‌ها موفق بوده و انتقال ساده و آرام و بی دردسر دارو به بدن این حیوانات را ممکن کرده است. حجم انسولین و دیگر داروهایی که از این طریق قابل انتقال به بدن است مشابه با ریزسوزن هایی است که بدین منظور مورد استفاده قرار می‌گیرد. از سوی دیگر کارآیی این روش در دراز مدت ۴۰ برابر بیشتر از سایر روش‌های سنتی انتقال دارو به بدن است.
در طب سنتی چینی با مالش مداوم و آرام پوست و ماهیچه‌ها منافذی بر روی آنها برای انتقال دارو و تزریق بدون درد و سوزش ایجاد می‌شود. محققان سنگاپوری برای تکمیل این روش از دو آهن ربا برای فشار آوردن به بخشی از این پوست و تا کردن آن و در نهایت ایجاد منفذی برای تزریق میکروسکوپی انسولین استفاده کرده‌اند.
انتقال انسولین به بدن به این شیوه موجب توزیع آهسته و منظم آن در بدن شده و اثر موسوم به هیپوگلیسمی تزریق انسولین که ناشی از فعال شدن و پخش سریع آن در بدن است را خنثی می‌کند.
مهم‌ترین علائم هیپوگلیسمی عبارتند از احساس ضعف یا گرسنگی، رنگ‌پریدگی، عرق سرد، تپش قلب، سرگیجه، گیجی، خواب‌آلودگی و در صورتی که به این علائم توجه نشود و عوارض ادامه پیدا کند، خطر بیهوشی و حتی مرگ وجود دارد.
دانشمندان ژاپنی موفق به ایجاد یک هیدروژل شده اند که مانند مغز انسان توانایی فراموش کردن و یادآوری دارد.
مغز ما نه تنها مسائل را به یاد نمی آورد، بلکه آنها را فراموش نیز می کند. اگرچه ممکن است این موضوع یک محدودیت به نظر برسد، اما چیزی است که اکنون در یک هیدروژل شبیه سازی شده است و می تواند حتی کاربردهای عملی هم داشته باشد.
این ماده توسط دانشمندان دانشگاه “هوکایدو” در ژاپن تهیه شده و اکثر آن از آب تشکیل شده است. در ساخت آن همچنین از پلیمرهای حساس به دما که به نام “پلی آمفولیت” شناخته می شوند، استفاده شده است. این پلیمرها موجب پایداری و ساختار نگهدارنده ژل می شوند که حاوی آب زیادی است.
سپس این ژل به یک ظرف آب گرم منتقل شد که باعث شد قسمت در معرض دمای این هیدروژل با جذب آب و تورم واکنش نشان دهد، در حالی که بقیه ژل بی تأثیر ماند. سپس هنگامی که این ژل بلافاصله دوباره در آب سرد قرار گرفت، آن مناطق متورم شدند و به لطف پدیده ای به نام “سرخوردگی ساختاری”(structure frustration) به شکل مات و مرئی درآمدند که باعث شد اشکال یا حروف دوباره دیده شوند.
محققان برای نشان دادن قابلیت های شبیه به مغز این هیدروژل، با قرار دادن لایه ای از آن بین دو صفحه پلاستیکی که قسمت بالای آن دارای شکل یا حروف بریده شده بود، شروع کردند. سپس این ژل در یک ظرف آب سرد غوطه ور شد و که سرما باعث شد این ژل کوچک شود و مقدار زیادی از آب آن خارج شود که در اصل به معنی این بود که شکل یا حرف موجود روی آن ناپدید شد و به یک تخته خالی شفاف تبدیل شد.
سپس با گذشت چند ساعت که کل ژل خنک شد و آب جذب شده را رها کرد، تصویر از بین رفت و ناپدید شد.
گفته می شود هر چه ژل مدت زمان طولانی تری در آب گرم یا داغ قرار بگیرد، بیشتر طول می کشد تا تصویر در آب سرد از بین برود. این برخلاف روشی نیست که مغز ما بر اساس آن کار می کند، چرا که ما چیزهایی که بیشترین زمان را صرف آنها کرده ایم یا اتفاقاتی که در شرایط خاص برایمان افتاده، عموماً مواردی هستند که مدت طولانی تری آنها را به یاد می آوریم.
علاوه بر این مشخص شد که اگر ژل درست پس از مات شدن تصویر از آب سرد خارج شود، آن تصویر تحت تأثیر کشش یا نوسانات دمای هوای محیط قرار نمی گیرد.
پروفسور کونپنگ کوی به همراه پروفسور جیان پینگ گونگ ، این تحقیق را به عهده داشته است.
پروفسور “کانپنگ کوی” که به همراه پروفسور “جیان پینگ گونگ” این تحقیق را رهبری کرد، می گوید: سیستم حافظه شبیه به مغز این هیدروژل برای برخی از برنامه ها مانند پیام های قابل ناپدید شدن در مسائل امنیتی قابل بکارگیری است.
منبع: خبرگزاری مهر