برچسب‌های کوچک مجهز به بلوتوث، ابزار مناسبی برای افرادی هستند که همیشه وسایل خود را گم می‌کنند.
همه ما چنین شرایطی را تجربه کرده‌ایم. هنگام صبح که به سرعت از در خارج می‌شوید، نمی‌توانید کوله یا شارژر لپ‌تاپ خود را پیدا کنید. شاید این موضوع، به چند دقیقه تاخیر در کار منجر شود اما تصور کنید که گاهی ممکن است تاخیر در پرواز یا مصاحبه کاری را در پی داشته باشد.
اگر دائما در حال جستجوی وسایل خود هستید، می‌توانید از ردیاب موسوم به “Mu Tag kit” استفاده کنید. این ردیاب کوچک که در حال حاضر با قیمت ۲۷ دلار به فروش می‌رسد، می‌تواند به شما در یافتن اشیای گمشده کمک کند.
این ردیاب‌ها که به سادگی قابل دستیابی هستند، ابزاری ضروری برای افرادی به شمار می‌روند که بیشتر از به کار بردن وسایل خود، به دنبال آنها می‌گردند. Mu Tag به سادگی به کیف، جا سوئیچی و وسایل دیگر متصل می‌شود.
پس از اتصال ردیاب به وسایل، کاربر باید اپلیکیشن “Informu” را بارگذاری کند تا راه ساده‌ای برای ردیابی وسایل خود در اختیار داشته باشد. هر برچسب، یک باتری قابل شارژ دارد که به مدت سه هفته دوام می‌آورد.
کاربر می‌تواند آن را به سادگی به زیپ و شارژر بچسباند و یا آن را در کیف خود پنهان کند. می‌توان گفت که هر وسیله‌ای با کمک این ابزار کوچک بلوتوثی، قابل ردیابی است.
کاربر با خرید Mu Tag، چهار برچسب سیاه، نارنجی، قرمز یا آبی را به همراه شارژر و دفترچه راهنما دریافت خواهد کرد. کاربر پس از نصب اپلیکیشن می‌تواند به ردیابی وسایل خود بپردازد و در صورت جا گذاشتن یک وسیله، به او اطلاع داده می‌شود.
پژوهشگران روسی، نخستین نمونه از نوعی حسگر را ابداع کرده‌اند که می‌تواند سطح هورمون استرس را در بدن اندازه‌گیری کند.
پژوهشگران موسسه “Skoltech” روسیه، نخستین نمونه از یک حسگر مبتنی بر فلورسنس را برای تشخیص مداوم غلظت هورمون “کورتیزول”(Cortisol) ابداع کرده‌اند که می‌تواند به بررسی بیماری‌های گوناگون کمک کند.
کورتیزول، یک هورمون استروئیدی است که معمولا به عنوان هورمون استرس شناخته می‌شود و نقش قابل توجهی را در تنظیم فرآیندهای فیزیولوژیکی از سطح گلوکز گرفته تا فشار خون و التهاب بر عهده دارد. کاهش یا افزایش سطح کورتیزول، با بیماری‌ها و نشانه‌های گوناگونی در ارتباط است اما نظارت دقیق و قابل اطمینان بر سطح کورتیزول بدن هنوز امکان‌پذیر نیست. روش‌های آزمایشگاهی کنونی مانند “الایزا”(ELISA) اگرچه قابل اعتماد هستند اما به خاطر نیاز به آماده‌سازی نمونه نمی‌توانند با نظارت در لحظه سازگار شوند.
“ولادیمیر دراچف”(Vladimir Drachev)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ابتدا باید بگویم که بررسی درون‌کشتگاهی هر نوع “آنالیت”(Analyte)، یک چالش است. دوم این که کورتیزول، یک مولکول نسبتا کوچک است و نهایتا این که گرفتن آزمایش خون از موش و انسان همیشه مخرب است زیرا هر نوع آزمایشی، به آغاز استرس منجر می‌شود، غلظت کورتیزول را بالا می‌برد و آزمایش را بی‌نتیجه می‌کند. هدف ما، ابداع یک حسگر قابل کاشت کورتیزول است که در لحظه کار کند و در جریان خون قرار بگیرد.
فلورسنس می‌تواند به عنوان یک نشانه تراکم کورتیزول، در نمونه اندازه‌گیری شود.
دراچف و همکارانش با استفاده از نانوذرات طلا، نخستین نمونه از یک حسگر ایمنی را برای نظارت بر کورتیزول ابداع کردند.
این حسگر جدید در آزمایش‌های درون‌کشتگاهی، کمترین میزان تشخیص کورتیزول را در مقایسه با سطوح معمولی در پلاسمای انسانی نشان داد. واکنش برگشت‌پذیر نیز در بررسی‌ها درون‌کشتگاهی نشان داده شد. پژوهشگران امیدوارند که روش آنها، به ابداع یک حسگر قابل کاشت برای بررسی مداوم غلظت کورتیزول در لحظه بیانجامد. این حسگر قابل کاشت، مانند یک فیبر نوری است که در یک غشای نیمه‌تراوا قرار می‌گیرد و در یک سوزن نازک گذاشته می‌شود. این سوزن، چندین لایه داخلی دارد و به واسطه فیبر نوری، به یک طیف‌سنج قابل حمل متصل می‌شود.
دراچف گفت: ما باید یک حسگر قابل کاشت را ابداع کنیم که با یک لایه نیمه‌تراوا، از مایع بیولوژیکی جدا می‌شود. در حال حاضر، چنین ابزارهایی برای بررسی گلوکز وجود دارند؛ با وجود این هنوز چالش‌های بزرگی پیش رو است.
این پژوهش، در مجله “Talanta” به چاپ رسید.
منبع: ایسنا