جت پکی ابداع شده که مجهز به فناوری خودران است و می تواند با سرعت ۳۰ مایل بر ساعت حرکت کند.
شرکت «ماوریک اویشین» (Maverick Aviation) جت پکی به نام «ماوریک جت پک» ابداع کرده که می‌تواند با حداکثر سرعت ۳۰ مایل برساعت حرکت کند. این دستگاه تا ۲۰۲۲ میلادی آماده خواهد بود.
دستگاهی که در این شرکت ساخته شده، برخلاف جت پک های موجود که نیازمند آموزش‌های زیاد هستند، دارای سیستم خودران است.جت پک با فناوری خودران ابداع شد.
توسعه دهندگان این دستگاه معتقدند می‌توان از این ابزار برای ورود به سازه‌هایی استفاده کرد که دسترسی به آنها چالش برانگیز است مانند توربین‌های بادی و اماکن ساختمان سازی.
همچنین این جت پک از موادی سبک مانند آلومینیوم، تیتانیوم و فیبرکربنی ساخته می‌شود. در این ابزار از سیستم عمود پرواز استفاده می‌شود و موتورهای جت مینیاتوری به اندازه یک توپ فوتبال آمریکایی در آن به کار رفته است.
البته نکته متمایز آن با جت پک های دیگر سیستم خودران است.
گروهی از محققان دانشگاه تهران و دانشگاه استنفورد ایالات متحده آمریکا، در پژوهشی مشترک موفق به طراحی حسگری شده‌اند که می‌تواند ابعاد ذرات نانومتری را تعیین کند.
روند کار این حسگر به این صورت است که ابتدا ذرات نانومتری بر روی سطح حساس حسگر که از لایه‌ای بسیار نازک از جنس طلا با برجستگی‌های متناوب تشکیل شده است، قرار گرفته و نور سفید به سطح تابانده می‌شود. مشخصات نور بازتاب شده از این سطح توسط دستگاهی به نام طیف‌سنج نوری ثبت و تحلیل می‌شود.
کارایی این حسگر در تعیین ضخامت لایه‌ای از پروتئین که بر روی سطح حسگر نشانده شده و نیز در تعیین ابعاد نانوذرات زیستی ترشح شده از سلول‌های سرطانی بررسی شده است. نتایج به‌دست آمده نشان می‌دهد که می‌توان از این ابزار برای مطالعه رابطه ابعاد نانوذرات زیستی و محتویات آنها و برهمکنش‌هایشان استفاده کرد.
نور سفید (مانند نور لامپ‌های رشته‌ای یا نور خورشید) دارای طیف پیوسته‌ای از طول موج‌هاست که در پدیده‌هایی مثل رنگین‌کمان به رنگ‌های مختلف تجزیه می‌شود. به دلیل متناوب بودن برجستگی‌های ایجاد شده بر روی سطح حسگر، میزان جذب نور توسط آن در طول موج‌های خاصی از طیف نور سفید به شدت افزایش می‌یابد که به این طول موج‌ها، طول موج تشدید گفته می‌شود. هرگاه نانوذره‌ای روی سطح این حسگر قرار گیرد، طول‌موج‌های تشدید حسگر تغییر می‌کند. در این پژوهش روشی معرفی شده تا بتوان به کمک میزان تغییر طول موج‌های تشدید، ابعاد نانوذرات قرار گرفته بر روی سطح آن را تعیین کرد.
به نقل از دانشگاه تهران، این پژوهش با عنوان «کاواک‌های نانوپلاسمونی در هم تنیده برای تخمین ضخامت لایه‌های تشکیل شده بر روی سطح» توسط دکتر عمیدالدین متاجی فارغ‌التحصیل دکتری مهندسی برق و دکتر محمود شاه‌آبادی عضو هیأت عملی دانشکده مهندسی برق و کامپیوتر دانشگاه تهران با همکاری گروهی از استادان و پژوهشگران دانشگاه استنفورد متشکل از دکتر محمت اوزن، دکتر فاتح اینجی و دکتر اوتکان دمیرجی انجام شده است. مقاله منتج از این پژوهش، در شماره ۷ جلد ۱۴ نشریه ACS Nano در سال ۲۰۲۰ میلادی به چاپ رسیده است.
منبع: خبرگزاری مهر